Buzdan qəsrin şəhzadəsi.
Bir zamanlar, uzaq diyarların birində ilin hər fəsli qarla örtülü olan bir ölkə varmış. Zülmət
hakim imiş bu yerlərə. Bu ölkədə ildə
yalnızca bir gün Günəşin şuaları qara
buludları dəlib, buzdan bir qəsrin qübbəsində bərq vurarmış. Ah, lakin bu
solğun şualar buz qəsri əridə bilməzmiş əsla. Əsrlik buzlar soyuq çöllərdə daş
qaya tək ucalırlarmış. Bu möhtəşəm qəsrin tək bir sakini və sahibi varmış. Qar
qədər bəyaz dərisi, buzun soyuq parıltısını içinə həps etmiş mavi gözləri və qəsrin
daxilindəki zülmət qədər qara saçları varmış. Böyük qəsrin tək pəncərəsinin
qarşısındakı mavi buzdan düzəldilmiş, qar dənəcikləri ilə bəzədilmiş taxtında əyləşər
və ucsuz-bucaqsız qar çöllərini izləyərmiş...
Yenə ilin o günü, zəif şualar qara buludların
bağrını dəldiyi o anda ilk dəfə bu soyuq və səssiz zülmətdə bir qəhqəhə
eşidilmiş. Büllur cingiltisinə bənzəyən bu qəhqəhə getdikcə daha yaxından
eşidilməyə başlamış. Aha, budur artıq qəsrin dəhlizlərində cingildəyir qəhqəhələr.
Bəs bu zülmət diyarında gülməyə cəsarət edən kim idi?!
“Qığılcım”... Günəşin minlərlə kiçik pəri qızından biri olan Qığılcım,
buludların arasındakı yarıqdan zülmət diyarına qaçmışdı. Ah, o dəcəl pəri həmişə belə nadincliklər
edib, Günəşi hirsləndirirdi. Ana Günəş, qara buludların arasından qollarını
uzadıb, onu geriyə - parlaq göy üzünə səslədi. Qığılcım bu çağırışı eşidib,
kiçik qanadlarını var gücü ilə çırpışdıraraq getdikcə daralan yarığa doğru tələsdi Lakin artıq gec idi, qara buludlar çoxdan
işığın yolunu bağlamışdı. 1 il... 1 il gözləmək lazım idi sözdinləməz Qığılcımı
geri qaytara bilmək üçün.
Buz qəsrin
soyuq şəhzadəsi narahat idi. İlk dəfə idi ki, biri bu zülməti, sükutu pozmağa cəsarət
etmişdi. Buz qəsrin pilləkənlərinin məhəccərlərindən sürüşüb, şən qəhqəhələr çəkən
Qığılcımın səsi, kiçik və şəffaf
qanadlarından yayılan işığın buz divarlardakı parıltısı, isti nəfəsinin hənirtisi
qıcıqlandırırdı şəhzadəni. Amma əsrlərdi
oturduğu yerdən tərpənib, bu dəvətsiz gələn qonağı qova bilməzdi. Ürəyində
o səs-küylü fəlakətin otağına gəlməməsini diləyərək, sonsuz qar çöllərinə
baxmağa davam edirdi. Amma bir gün qorxduğu başına gəldi. Bütün qəsri ələk-vələk
edib, oynanılacaq hər şeylə oynayan, dəyərli buzdan əşyaları sındıran Qığılcım
sıxılmağa başlamışdı. Neçə vaxtdır gözünü qəsrin tək kilidli otağına dikmişdi. Açarın
yerini tapa bilməsə də, zərif qanadlarını asta-asta tərpədib qapıya yaxınlaşdı.
Buzdan qıfılın ətrafında dolanıb bir zəif nöqtə, istiliyini verib əridə biləcəyi
boşluq axtardı. Əlləşdi, zərif əlləri ilə
sındırmağa çalışdı, isti nəfəsi ilə əritməyə cəhd etdi. Lakin boşuna, əsrlərdir donub qalmış kilidi əridəcək qədər istisi yox
idi. Axı, o, sadəcə bir qığılcım idi. Hirsindən qırmızı yanaqları daha da
pörtdü. Əsəbdən kiçik qanadları belə alovlandı. Hətta, bu odlu qəzəbi buzdan
tavanı azca əritdiyindən bir-iki soyuq damla başına düşdü. Bu onu sakitləşdirdi.
İçəri əsla girə bilməyəcəyini dərk edib, kədərlə başını əydi. Incə əllərini irəli
uzadıb, barmaqlarının ucları ilə kilidə toxundu və möcüzə! Buzdan kilid öz-özünə
açıldı. Qığılcımın sevincinin həddi-hüdudu yox idi. Sevincək öz ətrafında dövr
edib, aralanmış qapıdan içəri sıvışdı. Ax, bu otaq ki, boşdur! Içində onu əyləndirə
biləcək, ya da ən azından “təsadüfən” qıra biləcəyi heç nə yoxdur. Bir tək pəncərənin
qarşısındakı əzəmətli taxt. Ona yaxınlaşmaqdan niyəsə çəkinib, qapının ağzınaki
boşluqda uçaraq dövrə vurdu. Axir ki, uçmaqdan yorulub yerə qondu. Kiçik
addımlarla taxta tərəf getdikcə, ayağının toxunduğu yerlərdə buzdan döşəmədə
balaca gölməçələr yaranırdı. Bir az daha və artıq taxtın qarşısında idi.
Qığılcım nəfəsini
tutdu. Sanki qarşısındakı gözəlliyi öz isti nəfəsi ilə əritməkdən qorxurdu.
Buzdan qəsrin şəhzadəsi gözəl idi. Bu lənətə gəlmiş buz qəsrindəki digər
oyuncaqlar kimi yox! O, bir başqa gözəl idi... Qar qədər bəyaz dərisi, buz
mavisi gözləri və zülmət gecə saçları... Qığılcım bir addım daha atmaqdan
qorxaraq, uzaqdan şəhzadəni seyr edirdi. Kiçik qanadlarını tərpədib, ürkək bir
səslə pıçıldadı:
-
Sən gözəlsən...
Bu cümlə Buz
qəsrin divarlarında əks-səda versə də, şəhzadədən cavab gəlmədi. Qığılcım şəhzadənin
yatmış, hətda ölmüş ola biləcəyini fikirləşdi. Bu düşüncədən dəhşətə gəlib,
başını var gücü ilə yelləyərək öz-özünə dedi: “Yox, ola bilməz! Bu gözəllik ölə
bilməz! Həm gözlərində həyat parıltısı var və o harasa baxır.”.Qığılcım, şəhzadənin
hara baxdığını öyrənmək üçün pəncərədən boylandı. Tək gördüyü boş qar çölləri
idi. Bu mənzərədən tez sıxıldı Qığılcım. Ağ qarlarda baxılacaq nə var idi axı?!
Gözləri yenə şəhzadəyə çevrildi...
Qığılcım,
qalan günlərini də beləcə keçirdi. Hər gün şəhzadənin yanına gələr, onu
danışdırmağa çalışar, ətrafında pərvanə tək uçub nəğmələr oxuyardı. Amma
boşuna, şəhzadə bir dəfə də olsun ona cavab verməmişdi... Eşqi qarşılıqsız idi.
“Bəlkə bu soyuq onun qəlbini də dondurub?!”- deyə düşündü Qığılcım. Əlbəttə,
axı bu soyuqda qanadlarını tərpədib istilik yaymasaydı özü də donardı! Daha çox
yaxınlaşdı şəhzadəyə. Artıq onu əritməkdən qorxmurdu, əksinə, ürəyindəki
buzları əridə bilmək üçün əlindən gələni edirdi. Lakin bunlar da faydasız
idi... Kiçik bir qığılcım, donmuş qəlbi əridə bilməzdi...
Bir il tamam
oldu. Günəş şuaları ilə qara buludları aralayıb, öz qızını-Qığılcımı çağırdı.
Qığılcım getmək istəmirdi, amma bu buzdan qəsirdə qala bilməzdi. Artıq öz hərarətini,
parıltısını itirməyə başlayırdı. Bu soyuq ölkədə sönürdü qığılcım... Son bir dəfə
şəhzadəsinə baxdı. Yaxınlaşıb isti
dodaqlarını, onun buz kimi soyuq dodaqlarına toxundurdu. Kiçik, məsum bir
öpüş... Bu da şəhzadəyə təsir etmədi. Qığılcım pəncərədən uçub, qanadlarını
tez-tez tərpədərək Günəşə tələsdi. Bir anlıq dönüb arxaya baxdıqda şəhzadənin
ona baxdığını sandı. Yenə var gücü ilə başını yelləyib “ Yox! Mən xəyal görürəm!”
– deyə düşündü. Kiçik qanadlarını daha sürətlə çırpıb, son anda buludlardakı
kiçik bir dəlikdən keçib anasının – Günəşin qollarına atıldı.
Buzdan qəsrdə bir cingilti əks-səda verdi. Şəhzadənin
soyuq mavi gözlərindən süzülən damla, şaxtalı havanın təsrindən donub buzdan
döşəməyə düşüb, çilikləndi. Qığılcım nə bilərdi ki, onun zərif qanadlarının hənirtisi
çoxdan şəhzadənin qəlbini isitmişdi... O gündən sonra şəhzadə gözlərini boş qar
çöllərindən çəkib, boz buludlarla örtülü səmaya dikmişdi. Hər il səbirsizliklə
o günü – uzaqdan gələn büllur cingiltisinə bənzər qəhqəhəni eşidəcəyi o anı
gözləyirdi. Həmin an buz soyuqluğu çökmüş gözlərində Günəşin al-əlvan şüaları bərq
vururdu sanki. Kim bilir, bəlkə bir gün yenə dəcəl Qığılcım anası dinləməz və
zülmət diyarına qaçar. Və yenə buzdan qəsr
onun qəhqəhəsi ilə cingildəyər. Axı burda onu gözləyən biri var – Buzdan qəsrin
şəhzadəsi...”
Hiç yorum yok: